Terug naar boven

Dinsdag 7 december, onderweg

Om 12.30 h vertrokken we uit Ballina, allereerst via een toeristische route met het pontje over de rivier heen. Daarna ging de route parallel aan de lagune, langs rietsuikervelden en akkerbouwlanderijen en langs prachtige grote villa’s met ruime overdekte veranda’s. Nog wel in de regen  maar in overweldigend groen. Bij Broadwater stond de grote Sunshine Sugar fabriek een forse rookpluim uit te blazen. Een SUPER-groot suiker’zakje’ op de trailer van een vrachtwagen. Zoveel kerstversieringen in tuinen en op huizen, o.a. een Santa-slee met 8 kangeroes ervoor, dát is nou wel weer origineel.
In New Italy bezochten we de Gurrigai Gallery, die volgens ons Aboriginalboek wel wat voor moest stellen maar in werkelijkheid tegenviel. Een dooie achter de counter, slechts vier schilderijen en één barkpainting aan de muur. Verder veel fabrieksmatig werk zoals kaarten, caps, puzzles, sjems, rainforest teas, tee-tree producten, katoenen servetten en sleutelhangers. Als dit je eerste kennismaking is met ‘Aboriginal-art’ dan kon dat wel eens tegenvallen.
Hierna reden we Maclean in. Op alle lantaarnpalen waren Schotse clan-ruitenpatronen geschilderd. Prachtige fillegrein-versiering op de veranda’s, vlaggen met afbeeldingen voor ‘Highland Gatherings’ in april j.l. Het moet hier verschrikkelijk Schots zijn. Harde wind maar toch weer stukken blauwe lucht. Hier en daar enorme grote, brede bomen in de velden. Na Crafton veel bossen afgewisseld met grote grasgebieden met vee. Schoolbussen en kinderen met dagruszakjes en in schooluniformen. Na de afslag naar Port Macquarie zagen we een waarschuwingsbord voor overstekende herten, díe hadden we nou nog niet eerder gezien. Port Macquarie blijkt een upscale dorp te zijn met prachtige appartementen, gemanicuurde grasvelden en prachtige dennenbomen en natuurlijk overweldigende uitzichten over de oceaan: Kleine strandjes, mooie rotsparijen en enorme, donkergroene golven met brede witte schuimbanen en zwarte regenwolken in de verte. Je kunt de zee wel onstuimig noemen ja, wat een hogedruk-ketel is het daar! Zoveel kleuren groen en wit en zoveel beweging.
We hebben zelfs geen foto's gemaakt op deze regenachtige dag :-/

Terug naar boven

Woensdag 8 december, Koala's en Newcastle

We hadden vandaag koala’s in de planning staan. Eerst bezochten we het Koala Hospital, dat midden in het dorp ligt, in een soort beschermd stuk bos, het Macquarie Nature Reserve. Het zijn grote buiten hokken die niet overdekt zijn omdat de koala’s zo in de bomen (waar de hekken omheen gebouwd zijn) kunnen klimmen. Het hele bosgebiedje heeft ook een hele hoop eucalyptusbomen en koala’s moeten in dit hele kustgebied toch veel voorkomen. Nou, en daar hadden we dus onze eerste ontmoeting met deze knuffelbeertjes met hun Yoda-oortjes Het zijn vooral slachtoffertjes van aanrijdingen en bosbranden, die hier een rustige en verzorgde oude dag hebben. Als ze opgerold zitten op een boomtak vallen ze amper op, je moest er echt naar zoeken. En vertederend natuurlijk.
Hierna zijn we naar het strand van Town Beach gereden. Al rijdende daar naar toe werd het steeds mistiger en op het strand zelf kwam de zon zelfs al amper meer door de mist heen. Dat gaf een prachtig, beetje spooky gezicht. Er stond best veel wind, de golven ramden nog over de rotsen heen met hele witte schuimgordijnen, de bomen op de kliffen werden naarmate je verder keek, steeds vagere gestaltes in de zeemist. Prachtig, dat spookachtige sfeertje  met een slechts een beetje waterig zonlicht en voorbij waaiende wolkenslierten langs de kliffen. Op het strand zelf stond een bord dat het verboden was om te zwemmen, waarschijnlijk vanwege de sterke onderstroom.
Ons volgende gezoek was het Billabong Koala Breeding Center. Er werd net een praatje gehouden bij de koala’s en we konden ze nu van dichtbij zien. Het was zo lief om zo’n jonkie op z’n kont te zien zitten met z’n voor- en achterpootjes vóór zich te hebben tegen een boomstam en zo te zien slapen. Ook is goed te zien dat ze eigenlijk twee duimen en drie vingers hebben. De twee mannetjes waren onrustig, want het is mating season en ze mogen niet omdat ze niet het dominante mannetje van de hele groep hier zijn. En niet te geloven, ze kunnen echt rennen op vier pootjes! Ik dacht dat ze alleen maar sliepen maar wat zit er hier een beweging in. Tegen de boomstammen opspringen en er vervolgens hoog inklimmen, fantastisch. Doorlopend kwamen we in een soort kinderboerderij, waar wallabies vrij rondlopen, zelfs een albino-wallabie. Ook kunnen de kangeroes vrij rondlopen omdat het hek half open is, ze kunnen naar believen een gebied ingaan waar mensen niet mogen komen en waar ze dus op hun gemak uitgebreid en weids uitgestrekt liggen te dutten. Een emu kijkt met z’n prachtige grote ogen met veel verbazing de wereld in, fantástisch. En even verderop loopt er eentje geluiden te maken, een beetje als ploek-ploek, alsof je met je vingers op een cello zit te tikken, het klonk echt als een klankkast. Een kangeroe lag superlui, echt met z’n koppie op z’n voorpootjes te slapen. Een albino-kangeroe (het leek eerlijkgezegd wel een geit) had een klein, grijs jonkie met naar verhouding buitenproportioneel grote oren, dat toonde zó koddig. Een roze Major Mitchell papagaai was blij met wat afleiding. Het blijkt dat het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes te zien is aan de ogen: Mannetjes hebben bruine ogen, vrouwtjes rode. In een groot hok lagen twee Wombats te slapen, eentje in een holle boomstam op z’n rug met alle pootjes zo wijd mogelijk tegen de rondingen aan, de andere viel amper op op de rood-bruine modder. Prachtig, die stompe neus. En even verderop zagen we dan toch écht een Cassowarrie, prehistórisch ! Hij lijkt echt op een Emu maar die rare hoge kam boven op z’n kop is zó prehistorisch. En dan die prachtige blauwe kleur en die rare rode lobben onder z’n bek, het is een ongelooflijk dier.

Om half vier stonden we letterlijk bij Ben op de stoep. Ben en Karen is het koppel dat we in Exmouth hebben ontmoet. We hebben even wat spullen in de ‘slaapkamer’ gezet en zijn toen met z’n drieën op pad gegaan voor een ‘guided tour’ door Newcastle en wijde omgeving. Grote opbouwende wolken rondom. We gingen eerst naar Nobbie’s Head, een in zee stekende klif met een wit restaurant er bovenop. Er stond een felle, harde wind en dat bij zonnig weer, heel vreemd. Al lopende richting de kop van de klif werden we gewoon gezandstraald, terwijl heel veel surfers optimaal gebruik maakte van de werkelijk enorm hoge golven. Zóveel surfers als er tegen de golven inzwommen om er vervolgens, balancerend op een board overheen te surfen. Knap hoor ! Ben zelf schijnt dit ook veel te doen. Daarna nam Ben ons mee richting zuid, langs diverse stranden. Van Newcastle zelf zagen we nog prachtig gerestaureerde huizen rond Fletcher Point. Ook zijn hier langs de kust nog veel betonnen bunkers vanwege de tweede wereldoorlog (Japanse dreiging). Eerst nog langs zoutwater-zwembaden die vanuit zee aangevuld worden met water. Een soort vergane grandeur uit de jaren 30 van de vorige eeuw, een prachtig oud gebouw stond erbij. Ben vertelde dat er veel oude mensen het hele jaar door hier zwemmen en dat ze er in de winter zelfs blokken ijs in gooien om het water nog kouder te maken !

Eén van de zoutwaterbaden in Newcastle, heel bijzonder, klik op de foto voor een grotere foto

Prachtige huizen op de groene heuvels en kliffen, uitzicht over een mistige oceaan met in de verte wel 15 enorme containerschepen voor de rede. Op Merewether Beach waren de golven minder scherp maar juist glooiender en breeder, en ook hier was er weer zo’n zout waterbad, zelfs nog een forse slag groter. Het laatste eindje van de golven kroop nog nét over het rotsplateau heen om rechtstreeks in het zwembad te eindigen. De Dudley- en Redhead Beaches (waar Ben en Karen zelf vaak naar toe gaan omdat het op de stadsstranden vaak te druk is) toonden een beetje als bij Egmond: Een smalle rij duinen met wandelpaden, lage bossages en een duinmeertje. Bij Swansea gaat de brug over een smalle inlet tussen de oceaan en Lake Maquarie. Een sloep met roeiers trotseerde de hoge golven die de inlet inrolden maar ze moeten doorwéékt zijn geweest.
Een leuke avond bij zitten te praten met z’n vieren. Omdat we de volgende dag het wijngebied in wilden gaan en Ben’s vader Graham tóch in Newcastle zou zijn, kregen we het aanbod van hem dat hij met ons op pad zou gaan om ons op een paar kleine, bijzondere wijnhuizen te attenderen. En de beste adviezen komen natuurlijk van de kenners.

Wat zijn ze leuk he, klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Donderdag 9 december, Hunter Valley

Allereerst trakteerden we onszelf op een heerlijk ontbijt op het terrasje van Café de Beaumont. Beaumont Street zelf blijkt een aangename winkelstraat te zijn, er is reuring, er is keuze en toch heerst er de aangename rust van small-town Australia met goed onderhouden houten gebouwen en mozaïken op het trottoir en in de plantenbakken. Vriendelijke bediening, de pepermolen werd nog even langsgedragen voor wat extra’s op saus, en alle tijd voor koffie en een krantje. De poached eggs Benedict hadden iets te veel citroensap in de Hollandaise saus maar het geheel toonde en smaakte zeer verzorgd. Leuk !
Terug op Lawson Street waren we net over Lower Hunter Valley aan het lezen, toen er beneden aan de deur werd geklopt. Graham bleek een rijzige 65-er te zijn met een opvallend open gezicht, met in de loop van de dag steeds aanstekelijker enthousiasme en daarnaast een levensgenieter eerste klas die houdt van reizen en goed eten en drinken. Nou, dat paste dus helemaal. En terwijl hij Paul aangaf welke kant we het beste kon rijden en welke wijnhuizen hij ons gráág wilde tonen, begon een dag die helemaal in het teken stond van lekker eten en drinken en reisverhalen. Het eerste wijnhuis aan de Lovedale Road dat we bezochten was Capercellie met een wat afstandelijke bediening en wijnen die het voor ons nou net niet waren. Alleen de laatste Shiraz vonden we goed van smaak, die ook lang aanhield. Maar we hadden geen zin in wijn van $60,00 (36,00 Euro) per fles.
Onze tweede stop was bij Gartelmann en daar waren we al snel heel enthousiast over. Niet alleen is dit Graham’s favoriete wijnhuis, ook de bediening door Susan was enthousiast plus (en dat is het belangrijkste) de wijnen waren goed. Hun Chenin Blanc 2003 was heerlijk, hun Jessica (een mix van Chenin Blanc, Sauvingon en Semillion) was ruimschoots fruitig te noemen en voor hun Merlot hebben we toch de credit card gepakt! Susan had uitgebreide verhalen en voor het proeven werd rustig te tijd genomen. Hun desertwijn was zelfs erg lekker, niet alleen maar zoet maar er zat ook een frisje in. Ze blijken de persing eerst in te vriezen waardoor de suiker afgescheiden wordt en je dus niet slechts een likoreuze wijn krijgt. Ook kregen we nog een paar tips mee waar we de rest van de dag mee konden vullen, waaronder Leaves & Fishes, en klein restaurant even verderop. Ik zou zeggen, die wil ik zó onder m’n hoede nemen. En ze blijken nog maar net één week open. Een mooi houten gebouwtje, kleinschalig, gelegen aan een eigen visvijver, een prachtige houten veranda, een prachtig uitzicht, mooi servies, modern strak maar zwaar designers-bestek, keurige bediening en het allerbelangrijkste, héérlijk (en prachtig opgemaakt) eten. We namen Hoki filé uit eigen vijver op een bedje van een gevarieerde salade, waarbij ik de gebakken versie had en Graham en Paul de gegrilde (en die had een ongelóóflijk lekkere, huisgemaakte pesto). Daarnaast kwam de kok nog een schaaltje patat extra brengen omdat hij wilde weten hoe we de handgesneden patat vonden. Met andere woorden, héélemaal goed dit stekkie! Omdat Graham vrij regelmatig in deze omgeving komt, zal hij hier nog wel eens langskomen!
Wijnhuis Bimbadges toont een beetje Spaans met een soort Romaanse toren in modern wit en het uitzicht was ongelooflijk mooi. Binnenin een soort gang met enorme roestvrijstalen wijnvaten, daarnaast een werkelijk upscale restaurant met houten buitenveranda met een fantastisch uitzicht over de heuvels en op de opbouwende wolken.

Uizicht vanaf wijnhuis Bimbadges, klik op de foto voor een grotere foto

Aan de hand van Graham’s adviezen reden we zigzaggend door dit prachtige heuvelland heen.  Het gebied zelf is weergaloos mooi, glooiende hellingen met afwisselend kleine wijngaarden, graslanden met vee en bosgebieden. Prachtige uitzichten en opbouwende wolkenpartijen. Gemanicuurde grasvelden en mooie tuinen en waterpartijen bij de wijnhuizen. Hier en daar een prachtig huis verscholen in het groen. Een heel gevarieerd landschap. We boffen met het onverwacht mooie weer van vandaag. Het is zelfs warm te noemen. We gingen weer wijn proeven op Marsh Estate. De wijngaard hier wordt niet geïrrigeerd, dat is in slechts 3 % van de wijngaarden in Australie het geval. Het grappige van dit kleine wijnhuis is, dat ze drie verschilllende Shiraz’s produceren op zo’n klein oppervlak (slechts 68 acres): Shiraz-druiven gegroeid op kleigrond, op kalkgrond en op grond van vulkanische oorsprong. Daarna hebben we even genoten van het ongelooflijk mooi uitzicht vanaf de veranda van het Audrey Wilkinson wijnhuis. De steeds vager wordende blauwe tinten van de heuvels in de verte worden veroorzaakt door de eucalyptusbomen. Rondom ons de heuvels, de dalen, de meertjes, bossen, wijngaarden op de helling, het scala aan groentinten, de stilte. Allemachtig, wat is het híer mooi !

Het uitzicht vanaf Audrey Wilkinson, klik op de foto voor een grotere foto

Als laatste lieten de heren mij nog even shoppen bij de Choclate Factory ;-),  nou, winterwonder-land hoor! Al die heerlijkheden bij elkaar, daar kan ik érg hebberig van worden! We hebben het advies van Susan opgevolgd en hebben in de winkel nog geproefd van de Flamingo (witte chocolade met een zoete vulling binnen in en roze suiker bovenop) plus een zakje bonbons voor mee naar Lawson Street. Toen moesten we nog een beetje haast maken omdat onze wijnbestelling (én die van Graham, hij had meteen een kerstvoorraad ingeslagen) bij Gartelmann nog moest worden opgehaald (die zou worden ingepakt in dozen). En inderdaad, het moest op twee steekkarretjes in onze auto worden geladen. Wat hebben we genóten van deze heerlijke dag met zo’n enthousiaste en attente gids erbij.
's Avonds zijn we met z’n zessen (de moeder van Ben kwam speciaal nog langs, uurtje rijden) Thais gaan eten op Beaufort Street. Graham had twee heerlijke, vers-ingekochte flessen, Shiraz mee (het was een BYO-restaurant). Het werd een heerlijke avond met verhalen over en weer, heerlijk eten, veel foto’s, heerlijke wijn en ontzettend veel plezier.

Heerlijk genieten, klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Vrijdag 10 december, Terrigal en Sydney

Het is een mooie route naar Terrigal, je rijdt echt langs een oceaan-kust: Veel heuvels, veel bossen, af en toe door heide- en duingebieden en lagune meren, kleine dorpen en soms uitzicht op de donkere oceaan. Veel groen en veel mooie houten huizen. Aan de hand van Ben’s uitgebreide routebeschrijving kwamen we linea recta terecht op 35 Ashley Drive, de ouderlijke woning van Ben. Een prachtig, redelijk hooggelegen huis met uitzicht over de residential area en over veel groen en op slechts 5 minuten rijden vanaf het strand. Een groot overdektachter terras en smaakvol lichtgeel-en-blauw geschilderd. Prachtig. We gingen koffiedrinken op een mooi houten terras met uitzicht over de baai van Terrigal. Helaas was het nog steeds aan het regenen en er stond veel wind, maar het is duidelijk een prachtig gebied. Door de zeemist worden de beide armen van de baai steeds vager, waardoor de stranden steeds fletser en de bomen op de kliffen steeds grijzer worden. Kleine boten dobberen op het water. De kabbelende golfjes op het strand blijken prachtig helder te zijn.

De baai van terrigal, een goed bewaard geheim, klik op de foto voor een grotere foto

De heren aan de koffie, ik aan de warme chocomel. Graham nam ons nog mee op pad langs een paar prachtige uitzichtspunten en als laatste een uitzichtspunt in Gosford, over het Brisbane Water, een werkelijk prachtig soort fjorden uitzicht over diverse landtongen, kleine eilanden en diverse havens in een uitgestrekt watergebied. Ondanks de grijstinten vanwege de regen hadden we vanaf dit hooggelegen punt een prachtig uitzicht. Graham moest helaas afscheid nemen vanwege andere afspraken maar hij had ons toch werkelijk prachtige stukjes van dit mooie gebied laten zijn. We hebben genoten van zijn aanwezigheid.

Vanaf hier gingen we over de highway naar Sydney. Grappig was hoe stukken rots van de afgegraven heuvels tussen de rijstroken en de afslagen in tact zijn gebleven en als afscheiding dienen. Het is verbazingwekkend hoe deze ‘snelweg’ zich in Sydney door de woongebieden heenwurmt. Een snelweg door wat je gewoonlijk normale winkelstraten zou noemen, met winkeltjes en parkeerstroken aan beide kanten. Op de linker rijstrook was er echt geen sprake van ‘snelweg’ vanwege in-en uitvoegend parkerend verkeer. Uiteindelijk kwamen we terecht in de wijk die Paul in gedachten had, ten noorden van de haven. Toevalligerwijs reden we langs de Neutral Bay Motor Lodge. Ze bleken nog plaats te hebben, we hebben voor $ 100,00 een ruime hoekkamer met eigen faciliteiten. Plus niet alleen een fan, maar ook een sprinklerinstallatie én kleine verwarming! Een vriendelijke ontvangst, een kleinschalige lodge inclusief een kleine (en schone!) gezamenlijke keuken, gevestigd in een oud herenhuis met grappige kruip-door-sluip-door-gangetjes en trappetjes naar de laaggelegen keuken en de onder het pand gelegen ruimte met de wasmachine.
We zijn de straat uitgelopen voor de veerpont naar het centrum, dat is slechts 5 minuten. In het lage water langs de kade zie je de kelp groeien. De ferrystop zelf drijft op het water en schuift en piept tegen de houten palen op het ritme van de lage golven. Mooie zeilbootjes liggen hier voor anker. Ondanks de drizzle is het licht toch scherp. De lage wolken maken dat de toppen van de wolkenkrabbers in het centrum niet te zien zijn. De veerpont zelf blijkt een grote katamaran. We zijn vanzelfsprekend op het open achterdek gaan staan, we zijn tenslotte bezoekers. Pontstop Kirribilli blijkt delen van een oud fort te bevatten, stukken verdedigingsmuren met kanonsgaten. En om in de stemming te blijven blijkt even verderop een replica van The Bounty op het water te dobberen. Daarna maakt te boot snelheid en gaat rechtsom de landtong om: WAUW!! Daar staat opeens het Operahuis en vervolgens rechts van ons de enorme Sydney Harbor Bridge. Opeens realiseren we ons: We zijn in Sydney! En dat niet alleen: We zijn aan het eindpunt van onze grote M door Australie gekomen. We zijn hélemaal van Perth naar Sydney gereden! Zie ons hier nou eens staan op het achterdek in de regen, WAUW!!!!!
In de regen zijn we de wijk The Rock ingelopen: Smaakvol gerestaureerde bakstenen gebouwen en pakhuizen, elegante kerstversiering op straat, een wat Oud-Engelse sfeer in een smalle straat met cobblestones, up-scale restaurants en een fantastisch uitzicht over de haven en het Operahuis vanaf de ‘farewell quay’ van waar de internationale cruises vertrekken.

Oud Engels naast modern Sydney, klik op de foto voor een grotere foto

Indrukwekkend om onder de aanloop naar de brug door te lopen, een grote ijzeren installatie waar je de treinen (en niet de auto’s) langzaam overheen hoort denderen. Met de regen geeft dat een heel aparte sfeer. Daarnaast is het zo fascinerend om de wolken tussen de wolkenkrabbers door te zien waaien, je blíjft er naar kijken. Uiteindelijk begon het dérmate hard te regenen, dat we besloten een snelle hap te halen en terug te gaan naar de Lodge. We waren in de tussentijd al aardig nat geregend. Niet dat het koud is, maar het wordt op een gegeven moment niet aangenaam meer om steeds de gallerijen en overdekte winkelcentrumpjes op te zoeken. Alle ramen van de grote veerpont waren beslagen, mensen met natte haren  maar gewoon nog in een hempje. Je hoort verschillende mensen elkaar al prettige kerstdagen wensen, o ja, het is al gauw kerstmis ! ;-)

The Opera House met "echte" wolkenkrabbers, klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Zaterdag 11 december, Sydney

Buiten was de lucht strak blauw met felle zonneschijn. Hoe is het mogelijk, na die wolkbreuk van gisteravond! Vanaf de plek waar onze auto geparkeerd staat, onder ons zuidelijke raam, kun je de Harbour Bridge zien. Zó dichtbij. We zijn gaan eten bij Thelma & Louise, een grappig klein restaurant op de hoek van de straat, naast de ferrystop. Helaas was het kleine terras boven het strandje al vol, maar ook in het restaurant zelf toon het leuk. Gezien de naam hadden we wel wat van flair verwacht maar dát viel toch wel erg tegen. De bediening was sloom, suffig, niet attent en al helemaal niet in de stemming om te bedienen. Het leek Juffrouw Jannie allemaal te veel vandaag en ook haar collega’s hadden geen plezier in hun werk. Gelukkig kon dat niet gezegd worden van de keuken want het eten was heerlijk. Gróte glazen versgeperst sinaasappelsap, heerlijke koffie en een heerlijk ontbijt: Dikke plakken vers brood met knapperige korst, met roomkaas besmeerd en belegd met gerookte zalm, grootbladerige rucolasla, kappers en kaviaar. Daarnaast is het uitzicht op de haven met de dobberende bootjes en de passerende pont ook erg mooi. We namen de boot van half 10 naar Circular Quay. Helder water amper golven en prachtige uitzichten op de mooie huizen op de hoge rotsoevers en groepen wandelaars in grijze overalls boven op de boog van de Harbour Bridge. Wat is het hier mooi. Sydney was eerst alleen maar een abstractie, een eindpunt van de reis over het vasteland van Australie maar nu krijgt het invulling.

De haven van Sydney vanaf "ons" pontje, klik op de foto voor een grotere foto.

We hebben voor $ 4,00 p.p. een rondje met de Monorail gemaakt. Die maakt een ruime cirkel van ongeveer een kwartier door het hele Darling Harbour gebied, waar vooral de grote attracties bij elkaar staan en daar stopt ‘ie dan ook, zoals het Aquarium, het Imax theater, het Power House Museum enz. Het is vooral dus op de toeristen gericht, wij kwamen eerlijkgezegd alleen voor de uitzichten over de binnenhaven. En voor een deel rij je ook over de straat, het verkeer en druk bezette terrasjes, een heel ander uitzichtspunt dus. Daarna zijn we te voet rond de Darling Harbour gegaan, mooi onderhouden en aangenaam. Restaurants, terrassen, winkels, een optreden van een kindergroep op modern uitgevoerde kerstliedjes, een prachtige waterpartij waarbij het water vanaf verschillende punten in cirkels in het midden aankwam en een fantastische kunstkerstboom.
Met een veerpont zijn we vanaf Darling Harbour naar Circular Quay gevaren. Grote opbouwende wolkenpartijen, de zon heeft trouwens veel kracht (wat wil je het is hoog zomer hier), ditmaal zicht op de Harbour Bridge vanaf en westen én er onder door, enorme stenen pylonen aan beide kanten van de brug, lage huizen op gele zandesteen kliffen en de highrise van het CBD erachter, amazing ! En zóveel waterverkeer hier: Ponten, rondvaartboten, motorboten, zeilboten, watertaxi’s en zelfs kajaks. We hebben vervolgens een mooie wandeling langs de oostkant van Circular Quay: Kapitale appartementengebouwen met restaurants en terrassen op de begane grond aan je rechterhand, erg upscale allemaal maar het ziet er prachtig uit en links het af en aan varen van de veerponten, brullende motoren want ze komen fors aanvaren en moeten dan volledig in de ho-ijzers, dieseldampen boven het water en schuimend zeewater. Op het straatoppervlak staat met ijzeren cirkeltjes de vloedlijn van 1788 aangegeven, heel wat slingerender dan het strakke brede voetpad dat er nu loopt. En zo kwamen we bij het onovertroffen Opera House terecht. Een superstrak gebouw dat staat te tintelen in het zonlicht. Op alle foto’s die je ziet lijkt het één gebouw, maar het blijken drie losstaande gebouwen te zijn. De tegeltjes zijn in een patroon glad of stroef geglazuurd geplaatst, waardoor je een verfijne speling van het zonlicht krijgt. We hebben heerlijk staan genieten van het uitzicht vanaf de verhoging, waarop het Opera House staat:  Kleine tourhelicopters in de lucht, een heerlijk fris windje, ontzettend helder zeewater, een kanonschot in de verte blijkt een startschot voor een zeilwedstrijd, tientallen zeiltjes in de zelfde richting, bolle gekleurde zeilen en later terug om een boei heen en dat allemaal tussen al die andere bootjes.

The Harbor Bridge en The Opera House gebroederlijk naast elkaar, klik op de foto voor een grotere foto

We hebben verder gewandeld door het noordelijke deel van de Royal Botanic Gardens en langs het water van de Farm Cove, een volgende inham. Kolossale Fig Trees, prachtig gemanicuurde grasvelden, bloeiende struiken, mensen aan het picknicken en het zonnen op het gras, nergens hondenpoep. Heerlijk zonder zorgen over het gras kunnen lopen en besluiten onder een brede boom in de schaduw even te gaan zitten, grasgeuren. Heerlijk, wát een leefbare stad met zoveel groen en zoveel buiten-activiteiten. Mensen wandelen, skaten en joggen voorbij. Diverse boten varen de inham voor een deel in en varen dan weer verder. Rondvaartboten, een goggelmobieltje en een feestboot met elegant en feestelijk geklede mensen. Met de verrekijker al het vaarverkeer op het water bekeken.  Toen we het park uitgingen stond daar een bord met de uitnodiging om vooral wél op het gras te lopen, aan de bloemen te ruiken en de bomen te knuffelen om zo optimaal mogelijk van het park te kunnen genieten. Voor een lunch kwamen we op het terras van het Museum of Sydney terecht. Mijn stelling dat museumvoedsel meestal slechts met moeite op een gemiddeld niveau terechtkomt heb ik hier helemaal moeten herzien: Het was wéérgaloos, bijzondere combinaties van beleg, van verfijnd tot verrassend en overheerlijk. Met daarnaast een verschrikkelijk lekkere Pinot Gris en vriendelijk bijgevulde glazen water. Dus helemaal goed, deze lunch.
Daarna zijn we gaan wandelen over Macquirie Street, een brede, sfeervolle straat die nog de grandeur uitstraalt van het begin van de vorige eeuw, met prachtige, goed onderhouden veelal bakstenen gebouwen, prachtig versierde gevels en indrukwekkende portieken. Veel groen in deze drukke straat en wapperende banieren in Chinese kleuren met ‘Season Greatings’ in diverse talen. Een beierend kerkklokken concert waaiert over het verkeer uit. Dit bleek afkomstig van de St. Mary’s Cathedral, een zeer Engels aandoende, grote zandstenen kathedraal, die binnenin hoog Gotisch is. Rechts van de cathedraal ligt het diep groene Hyde Park, met zulke grote bomen dat het brede middenpad helemaal overdekt is door de breed uitstekende takken. Ook daar weer prachtige palmen, bloeiende struiken en kleine, gemanicuurde grasveldjes. Onze volgende stop was bij de Skytower, waarbij je met een lift in korte tijd op 250 meter boven de stad uittoornt. Het uitzicht is ongelooflijk, vooral omdat het écht het hoogste punt van de stad is. Richting noord en oost heb je een fantastisch uitzicht over de brede slingerende zee-arm met z’n tientallen inhammen, heuvels, bebouwing, eilandjes, bootjesverkeer, zeilen en de hoge wolkenkrabbers van het CBD.

Uitzicht vanaf 250 meter hoogte, klik op de foto voor een grotere foto

We besloten onze eigen Sydney Harbour Tour te organiseren door de ferry  naar Woolwich te nemen voor een zicht op de stad in het westen. Na de Darling Harbour deden we verschillende stops aan: Vietnamese mensen zaten te vissen op de pier, wegtrekkende bewolking, een hele kudde meeuwen boven een klein bebost eiland, huizen kijken, tuinen kijken en een leuk praatje met een mevrouw.

The inner Harbor (richting het zuidwesten), klik op de foto voor een grotere foto

Een helder zicht op The Opera House, klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Zondag 12 december, Manly

We namen de pont naar Manly. Dat bleek een overvolle soort Teso-boot te zijn maar we hadden vanaf de zijrailing een prachtig uitzicht over het water. De snelle boot, die er slechts een kwartier over doet, sjeesde voorbij. Daarnaast de honderden zeilboten, een rondcirkelend zwart watervliegtuig dat laag overkwam, schuimbanen van snelle motorboten, beboste heuvels, hele stukken kliffenkust met onverwachte inhammen met kleine strandjes afgewisseld met hele stukken bebouwing, het bruisen van het schuim.

Zicht op het Central Bussines District met de brug en het operagebouw, klik op de foto voor een grotere foto

Na zo’n 20 minuten was daar opeens de lange deining van de zee maar dat duurde maar kort, want snel daarna waren we in de baai van Manly. In Manly liepen we eerst langs het kleine stadsstrandje, kinderen spelen in het heldere zeewater, kleine motorboten liggen loom te dobberen, boven Sydney een fantastisch vers opgebouwd wolkenfront, slenterende mensen over de Esplanade, een ingepakte maaltijd wordt vanaf het strand zó naar een van de boten toe gezwommen, de picknicktafels op het gras langs het wandelpad worden goed gebruikt, mensen liggen op het gras in de schaduw van de prachtige dennenbomen (Norfolk Pines), even heerlijk in de zon op een bankje van het geheel zitten genieten. De zon heeft kracht hoor! Gelukkig staat er een briesje. Wát een ongedwongen sfeertje. Daarna door een woonstraat gewandeld naar de andere kant van dit schiereiland. Prachtige appartementengebouwen met ‘gelegen aan de zonnige noordkant’ geadverteerd. O ja, de zon schijnt hier in het noorden. Een straat doorsteken en je komt aan de Pacific Coast: Een práchtige golfslag tegen een vol strand omgeven door rotskliffen aan beide kanten. Vroeger schijnen hier veel Cabbage Tree Palms te hebben gestaan (net als in Palm Valley). Verder staan er nog veel Norfolk Pines. Ze lijken een soort dikke groene pluimpjes als naalden te hebben en je kunt als het ware door de horizontale lijnen van hun gegroepeerde takken heen kijken. De gemeente schijnt met een intensieve herplanting en kweek van de bomen te zijn begonnen. We zijn rechtsom richting de kliffen gelopen over een wandel- en fietspad langs de rotsen en het strand. Vanaf deze ‘zijkant’ heb je een prachtig uitzicht over de hele breedte van de golven. Richting noord zie je nog diverse uitstekende rotspunten met strandjes daartussen. We liepen langs prachtig, door het zeewater geërodeerde rotspartijen, een ouderwetse clipper ver weg aan de horizon, een klein vliegtuigje in de lucht, snorkelaars in het water vlak bij de rotsen, een groep duikers even verderop en een klein zwembadje dat gevuld wordt met zeewater.  Dit hele gebied blijkt deel uit te maken van het Cabbage Tree Aquatic Reserve. Mooie beelden bij het kleine zwembad, maar ook kleine, zilverkleurige beeldjes die deels verwerkte lijken te zitten ín de rotsen naast het wandelpad.
Boven en achter Sydney hing een vreemd wolkensysteem: Donkere wolken, als een platte zwarte plaat rondom de stad met een vreemd ‘oog’ in het midden waar je de blauwe lucht kon zien maar ook de opbouwende wolken aan de rand ervan. Opmerkelijk, het leek bijna een wervelstorm. Ook zagen we het bliksemen in het westen. Terug op Circular Quay zijn we naar het Museum of Sydney gelopen. Het is een strak gebouw met een vrij kleine collectie. Het is gebouwd op de plaats waar de eerste gouverneurswoning van Sydney ooit stond. Verder is er maar een pieperdepiep kleine zaal aangaande informatie over de originele bewoners en een videogesprek tussen een Aboriginal vrouw uit de tijd at de eerste Europeanen hier aankwamen en een Aboriginal vrouw van deze tijd. Dat was wel mooi gemaakt trouwens. We hebben nog een video bekeken van een huidige Aboriginal artiest.Verder waren er spullen uit de koloniale tijd opgegraven en in lades geëtaleerd met uitleg erbij, dat was ook een originele manier van tentoonstellen.

Het natuurlijke zoutwater zwembad met zicht op het strand van Manly, klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Maandag 13 december, Sydney

We zijn vanmorgen met regen opgestaan. De laatste spullen werden ingepakt en ik heb restanten etenswaren naar de communual kitchen gebracht plus een halve doos waspoeder en knijpers bij de wasmachine neersgezet. Het wordt vast te zwaar als we het meenemen (voor zover het nog zou passen) plus dat het dan wel erg dure spullen gaan worden á $ 5,00 per extra kilo. En zo hebben andere mensen er nog wat aan.Aan de overkant hebben we koffie gedronken bij café Bolle (geen idee waar die naam vandaan komt, er staan Chinese mensen in dus het zal nix met Amsterdam te maken hebben). Het blijkt echter ook een hotspot te zijn, zodat Paul mooi (binnen) de website op kon laden. En terwijl dat gebeurde, en ik op m’n gemak het winkelcentrumpje ging bekijken, klaarde het weer helemaal. De lucht werd helemaal blauw en de zon scheen weer volop. Wat kan dat weer hier snel veranderen zeg!
We hebben vervolgens onze auto ingeleverd bij TCC en de financiën met hun geregeld. Het was trouwens nog een hele rit naar hun kantoor, dat eigenlijk in Manly ligt.
We besloten om met de bus terug te rijden naar het centrum en daar mogelijk nog wat te doen. We hoefden maar een klein eindje naar de bushalte te wandelen, maar toen begon het al behoorlijk bewolkt te worden. We waren tegen kwart over 4 bij de bushalte en opeens begon de lucht in rap tempo te betrekken. Vanuit het westen kwam heel snel een inktzwarte band op ons af. Dat was nog niet het engste, maar wat me opviel, was dat de bewolking boven ons hoofd naar het zuiden waaide, en de rand van de zwarte band naar het noorden, terwijl het geheel vanuit het westen richting oost ging. Dit leek een beetje een supercel te gaan worden. Nét op tijd kwam onze bus met bijna een kwartier vertraging aan, net toen de zwarte wolkenband bijna boven ons hoofd lag. Ik kon voor het instappen nét geen foto meer maken, maar toen we eenmaal in de bus zaten gingen de hemelsluizen open, het hóóóóóósde. Het regenwater van de straat liep binnen de kortste keren met een noodgang door de langs de stoep liggende goten en vanaf het dak van een garage spóót het verzamelde regenwater van het dak af.
We besloten naar het Imax theater te lopen nu het bijna droog was. Maar in de buurt van China Town begon het heel vaag weer te druppelen, bij Darling Harbour moesten we hard doorlopen en eenmaal in het Imax begon het weer te hózen en dit keer met onweer erbij. In het Imax hebben we de 3D versie van The Polar Express gezien, een heerlijke Kerstfilm in heel goede computeranimatie. Het is een sprookje maar vanwege het 3D effect heeft het veel meer dan een gewone filmvoorstelling.
's Avonds toen we nog even naar het nieuws keken, viel onze mond open van verbazing: Een band van héél slecht weer had niet alleen de sluiting van vliegveld Sydney ten gevolge gehad, maar zelfs van nog 2 andere vliegvelden, waaronder Brisbane. Op het vliegveld van Sydney waren hagelstenen als duiveneieren gevallen, verschillende vliegtuigen waren beschadigd geraakt en de rest van de dag waren er afgezegde en vertraagde vluchten geweest, met mogelijk morgenochtend nog de restantjes daarvan. Als laatste beelden van het journaal hadden ze versnelde opnames van een soortgelijke zwarte band aan bewolking over Brisbane, die zag er nét zo uit als die van vanmiddag tegen half 5 in Manly. Al met al moeten wij nét het ergste gedeelte zijn ontweken daar in Manly want boven Sydney airport was de heftige hagelbui om 16.00 h en wij hebben alleen een wolkbreuk gehad. De volgende dag kochten we op het vliegveld nog een krant met daarin een foto van de ondergelopen M5 tunnel met gestrande auto's tijdens het noodweer van gisterrniddag. Daar zijn we dan nét op tijd doorheen gereden voordat we de auto naar TCC terug brachten.

Ons laatste ritje door Sydney ging over de Harbor Bridge, klik op de foto voor een paar meer foto's

Terug naar boven

Klik voor het vervolg in Tasmanië hier.

.