10.15h, De Evenaar gepasseerd!
Onder het genot van een Singapore Sling (net ranja, dus erg gevaarlijk), Australische kranten en tijdschriften, de voetjes op de voetensteun en beneden ons de Indonesische zee met wat lagen bewolking en een piepklein eilandje onder ons, dus zie ons eens zitten, passeren we de evenaar. We zijn op het zuidelijk halfrond!
Vanmorgen werden we om 06:30 uur door de SIA stopoverbus opgehaald. We reden door een redelijk rustige stad, via aan paar andere hotels naar het vliegveld. Daar begon de ellende met de incheckbagage: Onze bijl was het probleem. Alhoewel bij de rest van de kampeer uitrusting in de check-in bagage, kwamen er steeds hogere baasjes aan te pas omdat niemand een beslissing durfde te nemen, wat een ellende. Zelfs de luchthavenpolitie kwam aan te pas. We baalden als een stekker, alleen Paul kan erbij glimlachen, ik heb een kop als een geurvreter. En het maakte ook al nix meer uit of we de bijl achter wilden laten of niet, want het feit was al geschied. Voor ons gevoel 3 uren later (in werkelijkheid zo’n 40 minuten) brachten ze het onderwerp van verdachtmaking terug tot een kampeerbijl in een rugzak en werd de zak waarin de rugzak, met bijl, zit verzegeld en mochten we doorlopen. Van een vriendelijke mevrouw had Paul al eerder onze spullen in mogen checken zodat we de instapkaarten al hadden.

Australië in zicht! Klik op de foto voor nog een paar foto's

Het eerste deel van noord-west Australie ligt naast ons, wauw! Lichtblauwe lagunes en de grond is echt rood. Vervolgens komt er iets vreemds groen-blauws in beeld, allemachtig hoe omschrijf ik dit? Het lijken stroomgeulen bij laag water maar de kleuren lichtblauw en turquise in combinatie met het rode land zijn zo overweldigend mooi!
Om 15.00 h waren we door de douane en hebben we onze Singapore dollars gewisseld voor Australische. Met de taxi naar TCC alwaar ons totootjes in de garage stond te glimmen. Ralph gaf keurig op alle punten uitleg en daar gingen we: Linksrijdend door Perth naar ons B&B. Pension of Perth bleek ons te verwachten. De deur was wel op slot maar er lag een enveloppe op een stoel naast de deur. Mooie kamer met uitzicht op het park, prachtige spullen, grappig badkamertje, een echt Pension of Perth chocolaatje op de nachtkastjes, ‘gezonde’ zeep en andere amenities, koffie en thee steeds te zetten in de keuken en een schaal koekjes onder handbereik daar. Keurig.

Eigenlijk had ik bij de duiken SPRAKELOOS willen zetten, maar ja, dat is ook zo weinig tekst :-p

We hebben ook een Manta Ray snorkel cruise gemaakt. Met een grotere boot vertokken we uit de marina. De golfslag was veel minder hoog dan gisteren dus dat is ook prettig. We waren nog maar net uit de haven vertrokken of er zwommen al 2 dolfijnen langszij even met ons mee. Vervolgens komt er een walvis in beeld, en nog niet eens zo ver weg. Hallo zeg, waren we al begonnen? Na een tijdje kwam er een klein vliegtuigje boven de boot vliegen. Er werd ons verteld dat dit vliegtuigje voor ons op zoek gaat naar de manta rays en dat die gegevens aan de schipper door worden gegeven. En inderdaad, na een tijdje gingen we full speed op pad, we moesten ondertussen onze wetsuits aantrekken, werden we verdeeld in 2 groepen en werd er verteld hoe we snel en zachtjes de boot moesten verlaten. De eerste groep bestond uit een paar gezinnen met kinderen dus dat zachtjes te water gaan zagen we al niet zo zitten. De tweede groep bestond uit alleen volwassenen. Toen wij heel snel te water gingen en met een rotgang achter de guide aangingen, bleek dat er in de verste verte geen manta ray meer te zien was. En toen moesten we weer gauw gauw de boot op klauteren nadat er mensen naar de boot gebracht moesten worden die nog nooit gesnorkeld hadden en het niet meer zagen zitten. Wat een paniekerige sfeer zeg, bah. Daarna moesten we paraat blijven zitten terwijl het vliegtuigje rondcirkelde en verder vloog op zoek naar de volgende groep manta’s. Dat wachten begon allengs langer te duren en op een gegeven moment kwam het nieuws dat er door het vliegtuigje nix meer was gesignaleerd. Dat is balen natuurlijk, want daar heb je tensloten $ 95,00 betaald. We werden vervolgens ruim een half uur ‘uitgelaten’ boven een rif dat we rustig konden beduiken. We konden heerlijk samen bezig zijn met fotograferen en het bekijken van een klein stukje prachtig koraal. Enorm grote gele ‘fruitschalen’ koraal, dikke rood en roze gekleurde zeekomkommers, hersenkoraal, tafelkoraal en zacht koraal dat zachtjes heen en weer wuifde als zwart-witte varens. Niet overdadig veel vissen maar wel een aantal gekleurde exemplaren. Gewoonweg prachtig. Daarna gingen we op zoek naar walvissen en dat lukt makkelijk hier. We zagen een paar keer een groep van drie stuks, moeder, kalf en een chaperonne samen opzwemmen. Een keer doken er twee bijna gelijktijdig vertikaal omhoog en zorgden voor een bruisende witte schuimkolom. Ook zag je ze echt ‘zwaaien’ met hun vinnen en in hun lengte richting rondjes draaien: Grijze rug, witte buik, gruize rug, fantastisch. Ook het klepperen van de vinnen op het water kon je (met een kleine vertraging) horen. De laatste groep die we troffen, kon je eerder horen dan zien. Ze draaiden zelfs een rondje rond de boot, eerst aan de linker zijde, toen achter, toen een hele tijd nix en vervolgens hoorden we ze achter ons. Het zeewater was inmiddels nog rustiger geworden dus elk schuimkopje dat je nu zag, had is met een dier te maken. Zo zagen we ook nog een dikke gele zeeslang op het oppervlag zwemmen. Wij kijken hier onze ogen uit, maar er waren Australiers die gewoon op de banken gingen liggen slapen! Zo van: O ja, wéér een walvis.

Lighthouse Reef, klik op de foto voor meer

Terug naar boven

Dinsdag 12 oktober, onderweg

Rond 07.00 uur waren we op weg richting zuid. De Cape range ving mooi oostelijk licht waardoor de diepe gorges te zien waren. Twee overstekende emoes en veel magere skeepies langs de weg. Dág mooie Cape Range, je was een aangename verrassing. Een roofvogel vloog laag over de weg, wát een spanwijdte! Geiten met enorme hoorns, veel rode termietenheuvels tegen de groene vlanken en rood-bruine koeien langs de weg, ook al met van die grote hoorns. Dág Ningaloo Reef, it was definitely nice to meet you !
Na de afslag kreeg de weg meteen veel meer bochten en reden we dwars over parallelle heuveltjes tegen de zon in naar het oosten. Na een tijdje werd het weer een lange rechte weg. Onderweg gestopt om een foto van dit groene landschap te maken. Nadat we een heuvel overgingen werd het opeens een ander landschap: Lichtgroen-grijze grassen toonden savanne-achtig met hier en daar een solitaire boom. Droge stroombedding met een lange lijn aan hoge, witte berkachtige bomen, je kon de bedding zo naar links en rechts een heel eind volgen. Een tegenligger per 10 minuten.
Nadat we de North-West-Coastal- Highway weer opgedraaid waren hielden we even pauze op een parkeerplaats. Je kunt hier de stilte horen en je 360 graden omdraaien en ziet geen enkel bewijs van bebouwing of palen met electradraden zien, alleen maar het glooiende groene landschap. Wat een wijdsheid! Eerst reden we weer een tijdje dwars over lengteribbels in het landschap, vervolgens zagen we onze eerste ‘Kata Tjuta’s’ en daarna veranderde het landschap weer in een verzameling tafelbergen. Het is hier net Utah: Elke 30 kilometer heb je weer een volstrekt ander landschap.
Nanutarra Roadhouse. We hadden zo’n 300 kilometer afgelegd in nog geen 3 1⁄2 uur dus het was tijd voor een uitgebreide pauze. We gingen eerst bij de rivier kijken want dit is zo ongeveer de enige rivier die we zien waar wél water in staat. Een krijsende Corella vloog verstoord over het water. Toen we terug liepen naar het Roadhous verliet net een camperbus (en dan écht een echte bus he) met een Suzuki op de aanhanger de parkeerplaats met een grijze baard achter het stuur. We hoorden later dat de man bij z’n pensioenering z’n huis had verkocht en op deze manier het aangename klimaat (and the party) achterna reist. Een echte grey nomad dus. We kochten koffie en een sandwich (je krijgt een lege mok als je betaalt, de oploskoffie moet je zelf maken) en kregen goedkeurende woorden van de vriendelijke serveerster toen ze hoorde dat we op weg zijn naar Karijini NP. You’ll love it ! We gingen buiten zitten op het terras en Paul begon een praatje met een oudere dame die duidelijk hier op de motor kwam. You are the real hero’s zei Paul en vervolgens begon er een leuk gesprek met Fay (en later ook) Bryan O’Toole uit Brisbane. Fay was van Brisbane naar Broome gevlogen, hij had het stuk op de motor gereden. En vanaf daar waren ze samen op weg naar Perth voor vakantie. Ze vertelden 52 jaar getrouwd te zijn (dus moeten ze al rond de 70 zijn!) vijf kinderen en een zootje kleinkinderen te hebben, twee zoons vliegen bij Quantas en Bryan was zelf ook piloot geweest. Ze wisten van de ‘overname’ van KLM plus van de Nederlandse zeeschepen die hier in 1600-zoveel al aan land waren geweest. en bovendien zijn we van harte welkom bij hen langs te komen als we op weg zijn naar Sydney. Wát weer een leuke ontmoeting !
De weg naar Tom Price is smaller natuurlijk dan de Highway maar het was ook weer een bijzonder landschap. Eerst slingerde de weg tussen heuveltjes van maximaal 200 meter hoogte door, dan weer zagen we monolieten die geschakeld aan elkaar leken te staan. Een prachtige boom met eeuwigheidswaarde hebben we op de foto gezet. Heuveltjes in de verte blijken bij nadering enorme stapels van rotsblokken te zijn, zijn die hier ooit gedumpd gedurende een ijstijd ? Lage boompjes met fris lichtgroene blaadjes in een rood landschap en emoes in de schaduw van bomen. We keken even op een parkeerplaats bij Mt. Stuart, waar je 24 uur mag verblijven. Het blijkt in de floodway van de Duck Creek te liggen, dus weer heel veel witte Gum Trees. Waar ik in de planning had om 130 kilometer naar Tom Price via een geasfalteerde weg te rijden, bleek dat weg 136 naar Tom Price hier gewoon rechtdoorgaat: een gravelroad met als enige waarschuwing dat je je lichten aan moet doen! Dat scheelt inderdaad 70 kilometer, maar ja, het rijdt niet soepel natuurlijk! Een brede unsealed road met een enorme stofwolk achter ons. Een prachtig zicht op de eerste flanken van de Hamersley range met horizontale banen rood en groen op het gebergte.

De Hamersly Range, klik op de foto voor een grotere afbeelding

De weg werd steeds meer een wasbord en Paul naderde de floodways steeds with caution. We konden in het begin redelijk doorrijden, tot 85 km/h, later werd dat tussen de 50 en 60 km/h. Over de eerste 50 kilometer hadden we slechts 50 minuten gereden. Na een afslag werd de weg in rap tempo slechter. Op een gegeven moment waren de ribbels in het wasbord zo grof dat de auto over de weg heen stuiterde en af en toe begon te schuiven. Paul reed zo dicht mogelijk langs de rand om toch wat grip op de weg te houden door iets meer zand dat daar lag maar we waren niet écht gelukkig. We arriveerden uiteindelijk doorelkaargeschut, maar heel in Tom Price.

Klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Donderdag 14 oktober, Karijini National Park

Het Visitor Center van het park is prachtig. Ronde lijnen van geroest ijzer, die de kop, het middenlijf en de staart van een lizzard voormoeten stellen, zoiets van met de ervaringen van onze geschiedenis (staart) zijn we onderweg naar de toekomst (kop). Op de wand staat de Marni (=teken) van het Banyjima volk. De displays in de koele ruimte zijn mooi en duidelijk opgezet. Hier zitten we dus in de Pilbara, dat oergesteentes heeft van 3,5 miljard  jaar geleden! Toen was de aarde nog maar 1 miljoen jaren jong! Impressiv ! We lazen er ook dat er ijstijden geweest zijn rond 2400 miljoen, 740 miljoen en 320 milhoen jaar geleden. 65 miljoen jaar geleden was het hier nat en stond hier een regenwoud. Ook was er aandacht voor de drie verschillende Aboriginal bevolkingsgroepen die in dit gebied wonen.
We verblijven op Dales Campground. Bij het aanmeldpunt aangekomen, dachten we voor een jury te verschijnen: Een grote bush tent met een houten veranda ervoor en acher een jurytafeltje 2 oudere heren met papieren voor zich. Douze points voor ons! Maar deze bejaardenclub (er liepen nog een paar grey nomands rond, een oudere mevrouw zat uitgebreide te breien en kon als enige ‘Verbruggen’ redelijk goed uitspreken) blijken de vrijwilligers van het park te zijn, er liepen ook 2 aboriginal rangers rond, het toonde als een gezellige vriendenclub.
We besloten naar de Fortescue Falls te gaan lopen, dat is vanaf de tent een kwartiertje lopen over een roodbruin zandpad door een steppeachtig landschap door spinifexbollen en lage bomen. Hoezo ravijnen? Het landschap toond lichtgroen en glooiend. Maar opeens tekent zich voor ons de bovenrand van een roodbruin ravijn af. Een groot en diep litteken in een lichtgroen langdschap. En net voorbij de parkeerplaats blijkt: Wat een DIEPTE !!! Vanaf een bankje kijk je zo een diepe groge in met daar beneden ons een bruidsluier van wit  water over een geribbelde zwarte rotswand. Het is een afdaling van ongeveer een kwartier langs de bergwand die zich laat lezen als een boek, je duikt ZO de miljoenen, wat zeg ik, miljarden jaren in. Laag na laag na laag. Het lijkt wel EEN grote spekkoek, laagjes als van een beduimeld boek, Ongelooflijk, wat is dit mooi!

Dale's Gorge, klik op de foto voor een grotere foto

Je loopt over rotsblokken en stapstenen naar beneden, en beneden in het ravijn blijkt het een soort makkelijk beloopbaar trappencomplex te zijn: De platen rots zijn dermate weg geerodeerd, dat je ze als trappen naar het meertje kunt gebruiken. En Paul had het zowaar in z’n hoofd gehaald om hier ook te gaan zwemmen, de camera in het onderwaterhuis en hup het water in. Nou zijn we niet de enigen maar een beetje eng vind ik het wel. Ook het water in loop je over platte stenen, die wat glad zijn door de algen aanslag maar je kunt rustig over de steeds dieper liggende platen het water inlopen. En ook de watertemeratuur is helemaal niet gek ! Vervolgens naar de waterval gezwommen en daar heerlijk op de onderste stenen gaan zitten. Een heerlijke ervaring om al dat water over je schouders te voelen vallen. En tegen de zon inkijken zie je het water prachitg in witte spatters in het licht flonkeren. Wat is het hier aangenaam!

Wordt vervolgd

Het savannen landschap, klik op de foto voor een grotere foto

Oxbow Lookout, klik op de foto voor een grotere foto

Reflecties in een meertje, klik op de foto voor een grotere foto

Klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

vrijdag 15 oktober, 80 Mile Beach

Afgelopen nacht rond een uur of half 4 heb ik dingo’s horen huilen. Toen we incheckten 2 dagen geleden zeiden ze al dat er dingo’s gesignaleerd waren en nu heb ik ze 2 keer horen janken. De tweede keer ongeveer 10 minuten later en toen koonk het al dichterbij! Nou ja, we hebben ook tussen de beren geslapen dus no sweat baby !

We draaiden de Great Northern Highway op: Wauw, dát klinkt ver weg! Richting het Auski Roadhouse rij je eerst nog door een stukje dat nog bij het Karijini NP hoort en het zijn meteen weer diep rode gorges. Je rijdt soms tussen twee grote rotswanden door, prachtig. In de verte doemen de hoge atenne van Auski Roadhouse (AKA Munjina Roadhouse) al op. We hebben er getankt en een bak oploskoffie plus een soort bami-kipvlees-bal-in-bladerdeeg gegeten, erg lekker.  En dat voor $ 10,00, ze trekken niet meteen het vel over je oren. Buiten zag het er ook heel aardig uit: Een camping met gras en veel bomen en ook een motel en veel krijsende Galah’s. Toonde echt leuk, moeten we ook eens doen !

Auski AKA Munjina Roadhouse, klik op de foto voor een grotere foto

Vanaf daar hadden we steeds weer een ander landschap. Elke 50 km weer een heel ander landschap. Eerst leek het wel wat op de Veluwe, minder groen natuurlijk maar laag glooiend, veel bossages en bóssen paars bloeiende  bloemen in dikke rijen langs de weg. Opeens veranderde het langschap in een open, glooiende, gele prairi met hier en daar wat groene vlekken van bossages in de verte. Een roadtrain reed net over de kim van een heuvel, het leek wel of ‘ie vloog . In de verte zagen we een knalrode monoliet schitterenin de zon. De roadtrains leken wel in een soort convooi te rijden, zó had je er een aantal redelijk achter elkaar, zo kwam je weer een kwartier helemaal geen enkel vooertuig tegen. Daarna kwamen we in een landschap dat allemaal kleine rode heuveltjes van rode rotsblokken had, allemaal kleine Kata Tjuta’s dus. Enorme rode rotsblokken op afgeschilverde rode platen Op een paar van die heuveltjes balanceerde een groot rond rotsblok er bovenop, een prachtig gezicht. Helaas was het grootste gedeelte van al dat moois beschilderd met namen door morons die hun als hondjes hun geurvlaggen achter willen laten, helaas, helaas, sukkels heb je overal. En het is juist zo mooi  hier ! We passeren steeds droge creeks, lichtroze tot diep rood-bruine droge beddingen met rotsblokken en bomen die er midden in staan. In de verte zagen we opeens een rookpluimpje. Maar naarmate we de vuren naderden veranderden die alras in kolossale rookkolommen, je zag er zelfs nieuwe tussenin bij komen. Wat wel opviel was dat zoveel stukken vóór als ná de vuurzee al zwart waren dus we denken dat het gecontroleeerde afbranding van het groen is. De vlammenzee was nog niet eens zover van de weg af, maar lag ook maar aan één kant van de weg, indrukwekkend ! Op de zwartgeblakerde gronden zag je kleine F-1’tjes van rook opkringelen. We rijden door de Shire of Eastern Pilbara (the greatest shire on earth).
Toen we om 14.45 h een broodje wilden eten buiten de auto bleek het HEET ! De zon brandde echt op je huid, we zijn toen maar rijdende weg in de airco auto gaan smeren en eten. Jemig, dit is 40 plus hoor ! Bij Pardoo Roadhouse gingen we nog extra tanken. Grappig was het bordje bij de deur: Dat het water gratis is (20 liter maximum) maar dat een donatie aan de Royal Flying Docters zou worden gewaardeerd.
Een kleine 100 km verderop draaiden we de dirtroad op naar de Eighty Miles Beach camping, na 10 kilometer en een half uur stond de tent om half 5 op een prachtig schaduwrijk plekje. En toen konden we douchen, joepie !! Ik heb m’n lijf nog nooit zó geboend ! Het stof van Karijini zit tot diep in je porien, ik bleek plotseling een stuk minder bruin te zijn en toen ik m’n haar uitspoelde leek het of ik een kleurenspoelinkje in had gehad, helemaal rood. We staan mooi onder de kokospalmen, er hangen dikke groene kokosnoten in en het vogelgezang klinkt heel tropisch en volslagen onbekend.
De zee blijkt hier enórm ver weg vanwege een getijde verschil van 7 meter. De mensen die langs de waterrand lopen, lopen wel een kilometer vanaf het strand, Wat is het MOOOOOI hier ! Er zijn hier amper mensen en we hebben heerlijk ontspannen gewandeld en schelpen gezocht.

80 mile beach, klik op de foto voor een grotere foto

En opvallend is: De zon gaat nu net voor 18.00 uur onder, dat is een half uur eerder dan eerder gedurende de vakantie, we zijn schat ik vandaag ook zo’n kleine 300 kilometer naar het noorden gereden. Het was ZO mooi om de zon echt in de zee te zien zakken. En het was ook zo wonderlijk dat toen de zon net boven de horizon stond, iedereen op het strand stil stond en er naar keek. Net of het moment zelf even helemaal bevroren werd, er was amper beweging meer te zien op dit hele immense strand. En je zag ook de eerste breuklijntjes in de zonneschijf toen de zon de horizon bijna raakte. Langzamerhand zag je steeds meer hoekjes ontstaan en de zon wegzakken en dat allemaal tot en met het allerlaatste puntje zon, wauw, wat was DIT bijzonder !
Daarna zijn we in het donker naar het strand gelopen, je kon de zee in de verte horen bruisen en dat klonk al duidelijker dan vanmidddag. Toen onze ogen gewend waren aan de donkerte was het een prachtige sterrenhemel. De melkweg lijkt wel licht te geven. Het ligt als een wolk, die van onderaf door een verweggelegen stad wordt verlicht, over onze hoofden. Ongelooflijk wat mooi. En Wega in de verte is een van de helderste sterren in het noorden vanaf hier. We hebben een paar kleine vallende sterren gezien.

Klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Zaterdag 16 oktober, Broome

We komen net bij Sandfire Roadhouse vandaan. Toen we daar aan kwamen rijden is het eerste dat je ziet: twee bordjes ‘out of order’ op de beide benzinepompen. Gelukkig is dat slechts geldig voor pomp 1 en 3, 2 en 4 geven nog benzine. Dat is toch de grootste schrik voor een reiziger langs deze verlaten wegen!
Volgens mijn herinnering gaat deze lange rechte weg door een uitloper van de Great Sandy Desert, hetgeen de naam niet helemaal eer aan doet. We rijden door een steppe achtig gebied, dat soms opeens alleen maar uit goudgele grassen bestaat, en dan weer uit wat meer groene lage begroeing met wat boompjes, Net stak er een hele kudde koeien over, gelukkig hadden we nog ruimte genoeg om te remmen. De meneer die net uit de Kimberly kwam waarschuwde ons om de ramen over 130 km goed gesloten te houden, er liggen kadavers van 2 koeien en 2 kamelen. Ze liggen er al een paar dagen, dus de stank blijkt daar ondraaglijk, laat staan de hoeveel heden vliegen. Een roofvogel in de lucht, road train met 4 aanhangers en Simple Minds met Belfast Child op 10, heerlijk ! Australie !! Broome nog 320 kilometer.
Op de camping, die er inderdaad groen uitziet, veel bomen, palmen, bloeiende bomen met lila of oranje bloemen, boab-bomen en zowaar mangobomen ! De aanblik op het water was jawdropping: Zo intens lichtblauw zie het alleen maar op foto’s. We zitten op de tweede rij vanaf het zeewater. Eerst het je wat platte rotsen, dan een opstaand randje waar de camping begint.
Het dorp zelf toont aangenaam: Ook weer ruim opgezet, veel groen maar behoorlijk rustig omdat het gros van de winkels gesloten is, ook noemen ze het nu zelf low season, omdat het al te warm is voor de bezoekers. Rond 16.00 h zijn we hier boven op de rand bij de zee gaan zitten lezen. Alhoewel zee..... waar was die gebleven in drie uurtjes tijd ? Ook weer een héél eind verderop, ook weer een enorm getijdeverschil. Terwijl we er zaten zag je de zee steeds verder terugtrekken, zandbanken in de verte ontstaan en geultjes leeglopen. Er gingen diverse mensen het natte zand op richting de waterlijn, hetgeen niet alleen een hele tippel is, je moet ook nog eens uitkijken voor ‘overstekende’ lawaaierige hoovercrafts. Tegen de tijd dat de zon bijna onder ging (tegen 18.00 h) zagen we heel in de verte (en met de verrekijker) delen van het vliegtuigwrak van het Nederlandse vliegtuig liggen dat tijdens de oorlog nog net op een zandbank had weten te landen, maar vervolgens door de Jappen als ‘sitting ducks’ werd afgeschoten. 
Er lopen vreemde vogels rond, ze lijken op Gonzo van de Muppet Show, met dit treurige, naar beneden gekromde lange, zwarte snavel. Later hoorden we dat het verschillende soorten ibissen zijn. Ook de vogelgeluiden zelf zijn zo verschrikkelijk anders dan thuis, je waant je echt in de tropen, wat we eigenlijk ook al zijn natuurlijk.

Onze plek aan het water onder de palmen, klik op de foto voor een grotere afbeelding

Het water komt stil maar verradelijk snel opzetten. Het zijn onopvallende, kleine, bijna nietszeggende golfjes die aanspoelen, maar na 5 minuten komt een grote steen, die ik in de gaten hield, al niet meer boven het water uit.  Met het toenemen van het waterniveau neemt ook de onwaarschijnlijke, melk-achtige lichtblauwe kleur van de zee toe. Banen die eerst nog donkerblauw zijn omdat ze dieper zijn dan de omliggende zandbanken, veranderen ook al gauw in die lichtblauwe kleur. Het lijkt wel op Lake Louise met z’n gletsjermineralen-rijke water. Zelfs de kleine propellervliegtuigjes die overkomen, kleuren fél lichtblauw aan de onderkant, alvorens weer gewoon wit te worden zodra ze boven land komen. Zelf staan we nu aan de waterkant met onze tent. Onder een echte kokosnotenpalm (de redneck naast ons had er net een paar geoogst dus we dronken vers kokossap met een rietje zó uit de noot) en bloeiende planten aan beide kanten en een ongelooflijk uitzicht op zee. Om 12.00 h was het water op z’n hoogst, het komt hier echt tot tegen de voet van de rand.
We hebbenhet oorlogsmonument bezocht dat is opgericht voor de Nederlanders die hier om het leven kwamen door de Japanse bombardementen toen ze vluchtten vanuit Indonesië. Ik had hiervan al een foto toegezonden gekregen van Willy, omdat hier zijn oma en twee ooms bij omgekomen waren en zij worden ook alle drie op deze plaquette genoemd. Maar nu stond ik er zelf bij en dat was toch wel heel bijzonder. We zijn ook naar Gantheaume Point gegaan, waar je dinosaurus-footprints moet kunnen zien. Nou, al wat je ziet zijn fantastisch mooi rood, oranje en geel gekleurde en gelaagde rotsen, met een hele hoop ongeorganiseerde zwarte rotseen daar beneden. De rotsen op zich zijn al een bezoek waar, maar dino-footprints, daar moet je een prof voor zijn om die van deze wirwar van zwarte rotsen met potholes in alle soorte en maten te kunnen onderscheiden. We zijn wel helemaal naar beneden geklauterd, tot over glibberige zwarte rotsen, hebben mooie, voornamelijk blauw gekleurde krabben gezien en groen en oranje begroeiing op de rotsen. Kleine poeltjes met parende krabben die rap hun libido verloren toen ze merkten dat ze werden bekeken.

Gantheaume Point, klik op de foto voor een grotere afbeelding

We hebben ook een soort culturel rondje gemaakt, eerst naar Short Street Galery, die vooral heel erg moderne (of wellicht heel erg kinderlijke) Aboriginal kunst in huis had. Niet echt het idee dat daar iemand heel serieus mee bezig was geweest, het leek op kindertekeningen.
Ernaast ligt Gecko Galeries, en daar werden we wél weer heel gelukkig van. Er waren diverse schilderijen van Gibudggi (Damien Lauford) die heel knallende achtergrondkleuren gebruikt met heel strakke, moderne gebogen lijnen die heel stylistisch figuren aangeeft maar ook dieren. Werkelijk ontzéttend mooi. Echt zo van oude thema’s in een moderne setting. Nou, daar zou ik nou graag willen shoppen. Ook had hij een prachtig schilderij gemaakt van twee tegenover elkaar liggende schildpadden, indigo blauw en super mooi geschilderd ! Er hing ook een schilderij van een kunstenaar Buck (we hebben zijn achtgergrond gegevens meegekregen) dat 7 lizzards toonde, die rond een cirkel eieren liggen. Hun staarten waren in elkaar verweven terwijl ze allemaal een andere kant opkruipen. Ze stellen de zeven stammen in de omgeving van Broome voor, diie elk hun eigen kant opgaan maar toch nog ineengestrengeld blijven door middel van hun geschiedenis. Vaag op de achtergrond waren handafdrukken te zien, zoals ze bij rockart te zien zijn. Hij was ZO mooi, maar ja, zo iets groots past bij ons niet op de wand. De muziek die ze daar speelden vonden we ook heel mooi en de betreffende CD (het bleek weer David Hudson te zijjn, we hebben al een CD van hem gekocht in het Karijini visitor Centre) hebben we wél meteen gekocht.

Klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Dinsdag 19 oktober, onderweg naar Halls Creek

Om 7 uur zijn we vertrokken, gepakt en voorzien van voldoende water en ander drinkbaar spul. Het landschap buiten Broome is erg groen met veel bezemsteelbomen. De wokjes die er vanochtend waren, lossen heel snel op. Er zijn amper tegenliggers. Net voorbij Logue River (alleen maar een droge bedding) staat een enorme boab boom langs de weg met diverse vogelnestjes en een aantal ronde, grote noten. Een paar lagen gebroken op de grond, het vruchtvlees leek te zijn weggegeten, de dunne schillen waren alles wat over was gebleven, heel licht van gewicht. Deze moet wel honderd jaar oud zijn, zo groot en dik. Daarna zagen we hele grasvelden met wel duizenden puntige, geelachtige lemen termieten heuveltjes als zerkjes in het landschap stonden. Ze waren niet rond zoals de hoge, bijna symetrisch ronde rode termietenheuvels bij de Cape range, eerder leken het grote bladzijdes die rechtop stonden. Vijf grote roofvogels zitten op een roadkill midden op de weg, gelukkig slaan ze hun grote vlerken op tijd op en verspreiden zich laag over de weg. De weg is verder vlak met af en toe een glooiing. In het stroomgebied van de Fitzroy River (nog vóór het Willare Bridge Roadhouse) rijden we een hele tijd over een dijkje, er staat veel water in de diverse kreken en we passeren veel smalle bruggen. Verder is het een vlakte met koeien die bij de verschillende drinkpoelen staan.
Bij Willare Roadhouse, aangekomen, 170 kilometer vanaf Broome, de schrik van elke reiziger: Beide pompen voor unleaded zijn out of order, alleen de dieselpomp doet het nog. De beide eigenaars staan wat sip te kijken achter de counter, eventueel kunnen we, indien nodig, 80 extra kilometers rijden om te tanken in Derby. Eerst maar eens koffie met een toast gebakken ei met bacon, aangevuld met een onchtendbabbel-televisie-programma. Een roadtrain met drie trailers (a 2 verdiepingen) vol met koeien rijdt het terrein af. Een monteur is druk bezig met de electramotoren van de benzinepompen. Volgens de monteur ging het meer lukken vandaag. In de auto hebben we de benzinestand en de komende kilometers doorgenomen: We hadden net getankt in Broome de komende 216 kilometer naar Fitzsroy Crossing gaan we dus halen. Het landschap is groener dan verwacht, af en toe hele graslanden of stukken eucalyptusbos. Regelmatig zien we boabs, ook veel jonkies die erg dapper hun best lijken te doen om ook zo dik te worden als hun grote broers, en dan met die dunnen stengels die de lucht in steken. Het is bijna aandoenlijk. Wel krijgen de boabs die hier staan steeds meer groene blaadjes, die bij Broome waren nog zo kaal. De weg slingert als een lint dat gedrapeerd is over glooingen in het landschap. Tegenliggers zijn zeldzaam.

Uitzicht vanaf de Ngumban range, klik op de foto voor een grotere afbeelding

Opeens zien we drie kolossale zwarte rookkolommen aan de horizon, zouden dat wildfires zijn?  De linkerkant van de weg raakt helemaal zwartgeblakert, op diverse plaatsen zien we nu zwarte rookkolommen hoog en smal heel hoog de lucht in trekken. Duizenden kleinde rode termietenheuveltjes zijn nu zichtbaar geworden op de zwarte grond. Aan de rechterkant van de weg, tussen het hoge gele gras, zijn ze amper zichtbaar. Soms is er zo’n grote zwarte rookkolom redelijk dichtbij en zie je de heftigheid van de draaiingen. Al met al heeft dit verbrande gebied zo’n 10 kilometer geduurd, en in de verte zien we nog hele gebieden met grote zwarte rookwolken.

Halls Creek. We zijn eerst het dorp even ingelopen Het mag dan zo dapper op de wegenkaart staan maar meer dan een dorp waar toevallig de Great Northern Highway doorheen loopt (het dorp is er zelfs voor verplaatst, om aan de weg te komen liggen) met een paar zijstraten is het niet. Er worden een paar metaal-skelet-woningen gebouwd, de straten zijn amper onderhouden en stoffig, de Aboriginalbevolking sloft wat rond of zit in groepen in de schaduw of bij het dorpshuis en er toornen wat wannabee-onweerswolken boven de omgeving uit. Absoluut geen bruis. Daarna gingen we met onze budgetprijs kamer toch maar even gebruik maken van het zwembad en echt, het is pisbakkenlauw water. Eerst even op de knop voor de ‘spa’ gedrukt, héérlijk even een bubbelbad. En toen die uitbegruisd was, was er een meneer zo vriendelijk om direct weer even op de knop te drukken. Zalig. Lekker wat (kleine) baantjes getrokken met uitzicht op een enorme vertikale wolk met tegenlicht, waardoor de structuur prachtig te zien was en er een ontzettend mooie stralenkrans door de ondergaande zon werd geproduceerd. Zie ons nu eens gaan, met onze budgetroom ! Tijdens het douchen klonk Carlos Lebedinsky door onze kamer: De Ipod zond via de Itrip uit op de kamerradio! Wauw, Afdeling Techniek had het weer helemaal voor elkaar: Tango dansen in Halls Creek, ik bedoel maar, wie doet ons dat na ? Wauw ! We ‘mochten’ van onszelf vanavond gaan ‘fine dining’-en hier in het restaurant. Er staan tafeltjes gegroepeerd rond het zwembad, de temperatuur is er ook naar, en in het verte zagen we toch regelmatig onweer oplichten. Is het een paar wolken tóch gelukt om uit te groeien tot een echte onweerswolk, daar zag het op het einde van de middag niet meer naar uit. Paul nam de vis van de dag, ik ging voor de baramundi. We hebben er een fles Houghton White Burgundy 2004 bij genomen: Een heel smaakvolle wijn die nog zo jong is, veel passievrucht. Erg lekker.

Een oude Boab Boom, klik op de foto voor meer foto's

Terug naar boven

Woensdag 20 oktober, Purnululu

's Morgens zijn we eerst naar het telecentre gegaan, dat niet alleen een paar computers heeft staan om te internetten, maar het is tevens de plaatselijke bieb en er wordt TV gekeken. Er moest weer even gebeld worden dat ‘these people are here again’ en dat Paul de en kabel uit een apparaat mocht trekken om die in Gandalf te doen. Op de andere drie computers werd er driftig Patience gespeeld dor Aboriginal vrouwen. Er werd door het meisje een andere aftandse burostoel geregeld (meer kon ze niet begaan) maar een van de vrouwen stuurde haar kleine kinderen van een stoel en die werd mij aangeboden. We hebbensamen de e-mailtjes doorgenomen en daarna nam ik mijn leesboek mee naar buiten om op een bankje in de schaduw, bij de ingang, te gaan lezen terwijl Paul de website zou uploaden. Ik heb daar een tijd zitten lezen, regelmatig kijkend naar de Aboriginalmensen die in en uit liepen, post opgehaald bleken te hebben en die op het bankje tegenover mij openmaakten. De meesten negeerden mij straal, een enkeling groette goedenmorgen. Twee mannen en een vrouw wilden bij mij op het bankje zitten, er moest worden ingedikt, waardoor wat hilariteit ontstond en er even oogcontact. De vrouw besloot alsnog te blijven staan. Opeens keek mijn buurman naar een schildering in m’n boek en keek nog eens. Ik wees ‘m op de schildering, op de uitleg en op de kaft. Of ik even wilde bladeren. Toen zag ‘ie de foto van Nancy Tax en hij begon opgewonden en druk naar het boek gebarend in z’n eigen taal tegen de anderen te praten, meteen kwam iedereen om me heen staan, druk gebarend en pratend en wijzend. Dus ik liet nog meer schilderingen zien maar ze wilden de foto zien. Ze kenden de vrouw! Wauw ! Het boek is ook van deze omgeving natuurlijk, maar dat ze mensen in het boek kennen! Bij de foto van Milyika Napaltjarri bleek dat haar dochter voor me stond! En die riep haar dochter er weer bij. Ik hield de losse foto naar haar toe, ze nam ‘ m aan, kuste de foto en drukte die met tranen in haar ogen tegen de borst. Ik zei dat ze de foto wel mocht houden, maar na een tijdje kwam ze ‘m toch weer terug brengen. Opeens stond er een bolle man naast me en hij blijkt de zoon van Nancy Tax te zijn, ook de verdere foto’s van Nancy en haar man, die in het boek staan, bevestigede hij als ‘mum and dad’. Bij de route kaart van de Canning Stock Route vroeg ‘ie waar Well 33 was. Ik noemde de naam van de well, die hij natuurlijk veel vloeiender uitsprak, en hij zei: Mu mothers land’. De verdere foto’s en schilderingen in het boek bleken bij de groep een feest van herkenning te zijn. Diverse opmerkingen als ‘famous artist’,  ‘she passed away last summer’ en ‘lives in Darwin / Kathering now’ vulden het boek ongelooflijk fijn aan. Inmiddels was er een mevrouw in ook een roze shirtje naast me komen zitten en ze zat echt tegen me aan, dat gaf zo’n broederlijk (in dit geval zusterlijk) gevoel. Haar donkere huid tegen mijn blanke velletje, het had iets speciaals. Bij de foto van Ningi Nangala zei de mevrouw, die weer naast háár zat, dat deze artist hier vanmiddag in het dorp zou komen.
's Middags om half drie gingen we lopend op weg naar het vliegveldje dat hier vlak achter ligt. Twee mensen liepen schuin met ons op, groetten en zeiden: From the book. Inderdaad, toen herkende ik ze ook en de oudere mevrouw kwam vanuit een groep aan de overkant al op ons aflopen. De  andere vrouwen van vanochtend herkende ik toen ook en er werd over en weer gezwaaid. Aangekomen op ‘the international airport’ van Halls Creek (een kleine overdekte betonplaat met een houten bank aan weerszijden en het bonken van de mango’s op het golfplaten dak bij elke windvlaag) raakten we leuk in gesprek met de Aboriginals die daar zaten. Holland was koud, dat wisten ze. Met Jonathan, de piloot van North West Regional, moesten we nog wat papierwerk doornemen (waaronder ons gewicht) en hij toonde ons een kaart met de geplande route plus waar die route ons overal zou brengen. We zouden eerst naar het noorden vliegen, naar Purnululu en vanaf daar naar de Wolf krater. De achterblijvende mensen wensten ons diverse malen een good trip, heel hartelijk allemaal. Toen we opstegen, stond een van de mannen uitgebreid te zwaaien voor de ‘terminal’, gaaf !
Vanuit de lucht is het regengordijn met het zonlicht als tegenlicht te zien. Een hele sluier van vallend water en bijna lijkt het land wel terug te wazemen. Rechts van ons ligt Alice Downs cattlestations, rechts liggen de ongelooflijk mooi gebogen lijnen van Circular Mouts. Ze staan niet op onze kaart aangegeven maar je ziet een aantal ronde parallelle lijnen in het landschap, die zijn ook alleen maar vanaf boven te zien denk ik. Het blijkt een enorme bol magma geweest te zijn met verschilllende gesteentes, die op weg naar het aardoppervlak is blijven steken. Vervolgens volgden de eeuwen van afzettingen en vervolgens erosie en nu staan dus de sterkere lagen als gebogen heuvellijnen in het landschap, terwijl de tussengelegen zachtere gesteentes zijn weggeerodeerd. Een heel vreemd gezicht zo vanuit de lucht al die ronde lijnen in een landschap met lange, recht, gestrekte lijnen. We passeren de Ord River, die hier een hele brede en droge rivierbedding blijkt te zijn. In de verte doemt een rotswand voor ons op, dat is Purnululu! Hier boven blijkt Purnululu één grote ingesneden hoogvlakte te zijn. Aan de oostkant blijken de beehaves te staan. Het hele gebied strekt zich in oostelijke richting uit, terwijl het in het westen abrupt eindigt in een vertikale drop-off.  In de gorges zien we iets van water en de palmen die op de klippen staan. Bovenop de hoogvlakte staan scherpe graten in het lage zonlicht. Twee miljoen jaar van erosie hier onder ons! Vervolgens vlogen we met 300 kilometer per uur verder in zuidelijke richting. Om 16.45 h kwam de krater in beeld. De eerste cirkel ging rond de krater bij de lus van het parkeerterrein (waar 1 wit Britz busje dapper in z’n eentje stond, en waarvan de eigenaren zich waarschijnlijk rot ergerden aan dat nare bromvliegje in de lucht en dat kan ik me ook wel weer voorstelen) gingen we superschuin de diepte in, om daarna over de rand heen te vliegen, hetgeen een goede kijk in de begroeiing binnenin gaf. Vervolgens doken we weer superschuin naar beneden boven het parkeerterrein (ik kon vanuit m’n zijraampje RECHT naar beneden kijken, WAUW!) Het derde rondje ging laag over de krater, waardoor we de zoutaanslag tussen het groen konden zien en we konden zelfs wat water zien staan. Toen werd het weer tijd om omhoog te klimmen en ook hier heb ik weer diverse malen achteruit gekeken, een enorme meteorietkrater (de tweede grootste ter wereld) van slechts 300.000 jaar jong, het was FANTASTISCH!
Na een hartelijk afscheid van Jonathan liepen we weer langs twee grote groepen aboriginals. En inderdaad, dat werd weer hele gesprekken: How was your flight? Where have you been? Er bleken twee zussen (met een dochter erbij) te staan wiens moeder ook in het boek staat. Alleen ze hadden het over een Lucy en een helicopterverhaal. Fluisterend werd me toegesproken, dat ‘she passed away’. Inderdaad, de namen van de overlevenden mogen de eerste tijd niet worden uitgesproken. Bijzonder dat ze het toch deed. De oudere mevrouw sloeg meteen weer een arm om me heen, vele mensen wilden weten waar we vandaan komen, Een van de zussen vroeg of we paintings willen zien. Hun moeder heeft in Nederland geexposeerd en zij en haar echtgenoot waren de eerste Aboriginals die sneeuw hadden gezien. Het kostte enige moeite om  onszelf vrij te kletsen en door te kunnen lopen naar het motel. My god, nu eerst even het zwembad in en deze heel intensieve en warme dag van ons afspoelen en even op adem komen.

De "beeheeve mountains" van Purnululu, voor meer foto's klik op de foto

Terug naar boven

Donderdag 21 oktober, Kununura

Op weg naar Kununura stopten we bij bij  Warum / Turkey Creek Roadhouse, een herkenbaar stoffige setting met Aboriginal tekeningen op de pompen en op de stenen langs de rijbaan. Vervolgens zijn we naar de Warum Art Gallery (www.warmunart.com) gegaan. Het viel ons op, dat stukken díe we mooi vonden, vaak gemaakt waren door  Mabel Juli. Niet dat de stijl veel afweek alswel dat de positionering van items binnen het schilderij mooi waren. Eén schilderij dat aan de muur hing, was erg groot en begon ik stteds mooier te vinden: Groot rood-bruin met rechts naast het midden een vertikale hobbelige en versierde lijn met weer de maan on top. Maar Mabel staat vrij voorraan op het diagram van canvassizes & prices dus die liep al in de  AUD5.000,00 terwijl een ander stuk wat we mooi vonden al AUD 4.000,00 was. Helaas, erg mooi maar voor ons werd het wat onbetaalbaar. En daarnaast zijn onze muren thuis niet enorm groot! We hoorden dat Mabel Juli vanaf half november tot 8 december (met de mogelijkheid dat het verlengd wordt omdat galleries richting kerstmis meestal hun collecitie niet vervangen) een expositie houdt in Sydney. Daar zullen dan heel veel grote schilderijen van haar hanbgen. In ieder geval leuk om te weten. Het wordt dan gehouden in Vasili Kaliman Gallery in Paddington.
Na de kruising naar Kununura duik je opeens een groene oase in en kruis je de Duncan River. Hier is inderdaad het tuinbouw gebied dat bevloeid wordt door het Lake Argyle, het grootste stuwmeer van Australie. Boerderijen, palmen en mangobomen. We hadden gelezen over Zebra Rock art gallery, dat een paar kilometer vanaf de weg ligt, dus daar maakten we een stop. Bij het uitstappen merkten we het direct: Een zware, klamme warmte met hoge onweerswolken boven onze hoofden, tropische vogelgeluiden en mangobomen rondom. Een pauw probeerde te imponeren en we kregen een hartelijk welkom met uitleg over de twee soorten gesteenten die hier om nog steeds onverklaarbare redenen door elkaar heen liggen, het Primordial gesteente, dat 1,2 miljard jaar oud is en het Zebra gesteente, dat 0,6 miljard jaar jong is. ze maakten ook smoothies daar en we bestelden een mango-smoothie die meteen onze lunch werd: Super dik, super koud en niet zoet, heerlijk. Ondertussen begon het te regenen terwijl de zon bleef schijnen. Zodra de regen stopte klonken er oorverdovende krekelkoren. We hebben gekeken bij de werkplaats en bij de onafgemaakte stukken die je zelf kunt polijsten. Daarna terug naar het winkeltje en een krokodil van Primordial gesteente en een hanger van Zebra Rock gekocht. Mooi hoor!
In de verte was het enorm donker geworden en de lichtflitsen van het ontweer waren al duidelijk te zien (en te horen!) Een schuine lijn over de weg gaf aan waar het net geregend had en waar net niet. Maar in het stadje aangekomen begon het fors te regenen. De meiden van het Visitor Center vlógen naar het raam; It’s raining! Ze waren helemaal blij, eindelijk regen! Dat hadden ze in 6 maanden niet gehad. Nadat we onze intrek in Kununura Backpackers hadden genomen (een rommelig en niet schoon zootje) zijn we naar een meer aan de zuidkant van het dorp gereden. Daar raakten we in gesprek met drie met lijnen vissende Aboriginal vrouwen, Margret, Mary en Jenifer. Ze vertelden dat toeristen meer contact met hen zoeken dan de locals zelf. Dat ze het wel begrepen dat de blanken hier gekomen zijn en daar ook niet boos over waren, dat ze daardoor Engels konden spreken en op school hebben gezeten. Maar toch, ze zitten hier wel als tweede rangs burgers en dan is de berusting zo opvallend.  De Old Darwin Road gaat aan de andere kant van het water verder, die lag hier al voordat dit stuwmeer er kwam. Ook de bomen die hun kale takken ten hemel heffen, stonden hier al. Het is een dramatisch gezicht. De vrouwen wezen ons op de twee krokodillen, die alleen met ogen en neus uit het water staken. Onze eerste croc-sighting. Brrrrr ! Ze vingen kleine catfish (meervalletjes) die op elke drie vinnen gemene punten hebben die langdurige ontstekingen kunnen veroorzaken. Dit was ook weer een bijzonder gesprek. We mochten een paar foto’s maken, waarvan we de nabestellingen zullen opsturen.

gigantische Boab trees langs de weg, klik op de foto voor meer

Wordt vervolgd in The Northern Territory

Klik hier naar onze Australië voorbereidingen pagina

-